SUSMAK’ÇA
Bildiklerim,bilmediklerimi sömürmekle meşgulken,
…Erken paydosların çığlarını çınlattın bana..
…Erken paydosların çığlarını çınlattın bana..
Susmak için pek fazla harfe gerek yoktu bunu ikimizde biliyorduk..
Ama neden alfabetik sıralamalarda,
Adın ardımdı hep?
Adın ardımdı hep?
En çok kaç harfle susulabilirdi ki?
Yada SUSMAK’ÇA yeni bir dil,yeni bir lehçe,yeni bir şive miydi?
Yada SUSMAK’ÇA yeni bir dil,yeni bir lehçe,yeni bir şive miydi?
Artık,aynı lisanın farklı aksanlarıyız seninle..
Sesinle türeyen her şey Sus,
Dilinde üreyenler Sessizlik,
Adına yürüyenler adının anlamı değil,
Adının susulmuşluğuna Süs..
Artık,
Aynılık ‘daima’sında ‘asla’ bir aşkın ayrılığını yaşıyoruz seninle..
Aylarca,
Yıllarca,
Sonrasız bir şimdi’nin konuşulmuşluğuna icab eden ne varsa,
Sen yoksun orda..
Duymadım seni,
Duymadım..
Duymadan geldim,
Seni duymamazlıktan..
İçimde ne kadar “SEN” varsa, Bir bir uğurladım..
